Voor wie er niet zoveel over gehoord heeft: Primož Roglič (die voor het Nederlandse Jumbo-Visma team rijdt) reed al dagen in dé gele trui en leek het eindklassement te gaan winnen. En laten we zeggen dat ik “voor hem was” zoals je dat dat dan zegt. Maar die voorlaatste dag, de dag voor Parijs, verloor hij de gele trui. Hij werd een mooie tweede maar man wat baalde ik.
Voor het eerst snapte ik het gevoel dat voetbalsupporters hebben als hun club verliest. Auch.. Met frisse tegenzin keek ik een dag later de etappe naar Parijs en bij het moment dat Roglič op het podium stond voor zijn tweede plaats, kon ik ook wel weer genieten van de sport. Even dan.
Hoe Roglič en ik met teleurstelling omgaan
Teleurstelling dus. En ik ging er niet op m’n best mee om. Ik was chagrijnig en zocht afleiding. Hoe anders zag ik Roglič met zijn teleurstelling omgaan.
Ik kan natuurlijk niet in zijn hoofd kijken maar wat hij deed was het volgende: Na die allesbeslissende tijdrit stapte hij van z’n fiets en ging kapot maar ook teleurgesteld op de grond zitten. Hij werd gesteund door zijn ploegmaten. Vervolgens staat hij op en loop hij rechtstreeks naar de winnaar. De man die hem zojuist geklopt heeft. En hij feliciteert hem. Zonder rare gezichtstrekjes die het over doen komen alsof het niet gemeend zou zijn. Roglič feliciteerde de man in alle oprechtheid.
Wat er tussen dat moment en de volgende dag gebeurde weet ik niet. Hij zal vast gebaald en gevloekt hebben. Maar veel belangrijker is dat hij een dag later gewoon weer op zijn fiets stapte om Parijs te halen en daar zijn tweede plek te claimen. Met glimlach en al. Ik doe het hem niet na. Wat is zijn geheim? Waarom blijft hij niet zwelgen in die teleurstelling?
In 4 stappen omgaan met teleurstelling
Teleurstellingen kom je natuurlijk niet alleen in de sport tegen. Ook op privévlak en in je carrière kom je het vroeg of laat een keer tegen. Denk aan je beoordelingsgesprek of aan die promotie die je zo graag wil. Of aan salarisverhoging die er om wat voor reden dan ook nu niet komt. Hoe ga je daar goed mee om? Je bent een mens en hebt nou eenmaal emoties. Maar die in alle openheid volle bak uiten is niet altijd de beste manier. Zo leerde ik van Roglič (van een afstandje, ik ken hem niet persoonlijk natuurlijk) een paar simpele stappen:
- Stap 1 is “van je fiets stappen”, gewoon even balen als een stekker;
- Stap 2 is je laten opvangen door vrienden of collega’s;
- Stap 3 is bereidwilligheid en sportiviteit tonen, ben een beetje aardig;
- Stap 4 je gaat door.
Omgaan met teleurstelling begint dus gewoon met even flink balen. Dat mag best. Zit het echt even hoog? Zoek dan een plek waar je jouw emoties eruit kunt schreeuwen of op een andere manier eruit kan gooien zonder dat het een negatief effect gaat hebben. Ga dus niet volle bak schreeuwen waar je baas bij is. Zoek afleiding, laat je eventueel steunen door collega’s en wacht tot het scherpe randje eraf is. Het gesprek aangaan is absoluut niet verkeerd. Je mag best aangeven dat je teleurgesteld bent, maar let op de manier waarop je dat doet. En doe het dus niet wanneer de emotie nog hoog zit.
Het gesprek aangaan
Zo’n gesprek aangaan waarin je aangeeft teleurgesteld te zijn, is niet altijd makkelijk. Je wil de situatie niet vervelender maken dan nodig is dus pak het slim aan:
- Plan er een momentje voor in;
- Bereid het gesprek voor jezelf voor;
- Zet wat punten op papier die je absoluut gezegd wil hebben, een soort spiekbriefje;
- Bedenk ook wat je in eigen hand hebt;
- Zorg dat je rustig bent;
- Blijf bij jezelf;
- Maak geen verwijten;
- Welke uitkomst van het gesprek, naast het ideaalplaatje, kun je accepteren?
Na het gesprek
Er is geen garantie dat je teleurstelling na het gesprek volledig weg is. Je hebt je kunnen uiten, er goed over na kunnen denken en waarschijnlijk ook meer uitleg over de situatie gekregen. Wat je nu kunt doen, ik zeg het niet graag, is accepteren. Het is soms een verschrikkelijk woord en ook echt niet makkelijk. De weg naar “acceptatie” is wel makkelijker te maken.
De voor mij meest effectieve manier om van frustratie af te komen is sporten. Ga na je werk dus vooral even bij de sportschool aan. Zo voorkom je dat je jouw frustratie mee naar huis neemt. Je lijf kan de spanning even kwijt en je doet iets dat gezond is voor jezelf. Dat geeft weer een positieve boost.
Iets leuks gaan doen is ook helemaal niet verkeerd. Pas alleen wel op dat je jouw frustratie niet wegduwt. Die komt later gewoon weer opborrelen. Dat skippybal-effect beschreef ik al eens in De angst voor het onbekende.
Inspiratie halen uit anderen is ook een manier om tot acceptatie te komen. Roglič bijvoorbeeld. Heb je niets met Roglič, vraag dan eens aan mensen in je omgeving hoe zij met teleurstelling omgaan. Doe je verhaal nog een keer om het meer en meer uit je systeem te krijgen en vraag wat zij zouden doen.
En dan een inkoppertje.. Relativeren. Nu je al wat stappen hebt gezet en wat bent afgekoeld is relativeren niet meer zo’n grote uitdaging. Bedenk je hoe belangrijk deze situatie over een maand is. En over een jaar. Alles is eindig. Ook deze baal-situatie.
Vooral doorgaan
Kijk ook weer vooruit. Welke doelen kun je jezelf stellen? Begin klein zodat een succesmomentje dichterbij ligt. Waarschijnlijk valt er zelfs iets te leren uit je tegenslag. Bedenk je nog eens wat er precies “mis” ging en op welk moment. Is dit in de toekomst te voorkomen of ligt het volledig buiten jouw invloed? Zet je koers uit en ga aan de slag!
Solliciteren betekent niet altijd dat je de baan krijgt. Je kunt teleurgesteld worden. Één ding is zeker: wanneer je niet solliciteert krijg je de baan zeker niet. Durf jij het solliciteren aan? Kijk dan eens naar onze vacatures!